Ελλάς, η εφηβεία σου

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

Με λένε Έλλη  και είμαι 15 χρονών.  Σου γράφω αυτό το γράμμα όχι για να σου ζητήσω κάποιο δώρο αλλά γιατί νιώθω την ανάγκη να σου μιλήσω.

Εδώ και κάποια χρόνια μου είπαν οτι δεν υπάρχεις και το πίστεψα αλλά τώρα θέλω να πιστεύω οτι υπάρχεις. Όταν ήμουν μικρή έβλεπα στην τηλεόραση του μπαμπά μου ένα παιδικό κι εκεί, μέσα στο ανθρώπινο σώμα υπήρχαν πολλά, χιλιάδες μικρά πλασματάκια. Χιλιάδες νεύρα, κύτταρα, αιμοσφαίρια αλλά και άλλα κακά πλάσματα, οι ιοί και τα μικρόβια. Όλα έκαναν από κάποια συγκεκριμένη δουλειά ώστε το σώμα να λειτουργεί σωστά. Αυτό τον καιρό τα νιώθω όλα σκασμένα και όλα ενωμένα, έχουν συμφιλιωθεί ακόμα και με τα μικρόβια και τους ιούς και μου ζητούν να κάνω κάτι. Δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω κάτι αλλά αυτό που ξέρω είναι οτι θέλω να σου γράψω.

Όταν ήμουν πολύ μικρή όλοι μου έλεγαν πόσο έξυπνη είμαι, ένα παιδί θαύμα. Λίγο το πήρα πάνω μου, μπορεί και να με γέμισε ευθύνη αυτό, δεν ξέρω… Τώρα πάντως δε νιώθω και τόσο έξυπνη και πια κανείς δε με αντιμετωπίζει έτσι.

Στο σπίτι μου έχω πρόβλημα, το ίδιο συμβαίνει και με τους φίλους μου στο σχολείο. Νώθω μόνη και αδικημένη, Νιώθω οτι όλοι περιμένουν πράγματα από ‘μένα και δεν ξέρω αν μπορώ να τα δώσω. Να ήξερες πόσο το θέλω…

Ο μπαμπάς μου είναι πολύ εργατικός. Δεν ξέρω τι δουλειά κάνει ακριβώς αλλά ξέρω οτι λείπει σε δουλειές όλη μέρα και οτι αυτός φέρνει τα χρήματα στο σπίτι. Όταν γυρνάει βλέπει τηλεόραση ή διαβάζει εφημερίδα. Στο σπίτι πάντως δεν κάνει δουλειές. Αυτό το έχει αναλάβει η μαμά μου, η Έφη. Αυτή κρατάει τα οικονομικά, μας μαγειρεύει, σιδερώνει, πλένει τα ρούχα μας και φροντίζει το σπίτι. Δεν ξέρω αν είναι καλή η μαμά μου στη δουλειά της. Το φαγητό είναι νόστιμο, δε λέω αλλά σε άλλα σπίτια που έχω πάει τα πάντα είναι πιο καθαρά και πιο συμμαζεμένα. Ντρέπομαι που φαίνεται σαν να κατηγορώ τη μαμά μου αλλά θέλω να είμαι όσο πιο δίκαιη γίνεται για να σου περιγράψω την κατάσταση και να με καταλάβεις.

Μου λείπουν οι γονείς μου. Νιώθω σαν να είμαστε ρομπότ. Το καλό με τα ρομπότ είναι οτι είναι προγραμματισμένα να κάνουν συγκεκριμένες δουλειές και τις κάνουν καλά. Εμείς όμως είναι σαν να είμαστε ρομπότ που δεν τις κάνουν καλά… Άρα γιατί να είμαστε ρομπότ;

Το σπίτι μας είναι πολύ όμορφο και παραθαλάσσιο. Σε σχέση με τους συμμαθητές μου ίσως να είναι και το πιο όμορφο σπίτι. Αλλά και πάλι μπορεί να το λέω αυτό γιατί απλώς το αγαπάω και τελικά ο καθένας να νομίζει οτι το σπίτι του είναι το πιο όμορφο. Βέβαια θα μπορούσε να είναι και καλύτερο αλλά δεν πιάνουν τα χέρια του μπαμπά για να κάνει κάποιες δουλειές που πρέπει να γίνουν, όπως να το βάψει και η μαμά από την άλλη λέει οτι δε μας φτάνουν τα χρήματα για να πάρουμε έναν μπογιατζή. Έτσι είναι λίγο παρατημένο το σπιτάκι μας αλλά η θέση του είναι τέλεια. Τα σπίτια άλλων παιδιών στο σχολείο είναι πιο μεγάλα ή πιο μικρά, πιο περιποιημένα τα περισσότερα αλλά υπάρχουν και παιδιά που μένουν σε παράγκες, ακόμα και παιδιά που δεν έχουν σπίτια! Αυτό επίσης με κάνει να αισθάνομαι άσχημα που παραπονιέμαι. Τα λέω όμως σε ‘σένα που ξέρω οτι δε θα με παρεξηγήσεις. Δε μπορώ να τα πω αλλού, αισθάνομαι γκρινιάρα… Πραγματικά έχω πολλά, γιατί να ζητάω περισσότερα;

Τελευταία λοιπόν Άγιε, νιώθω πολύ άσχημα. Οι κανόνες που μου βάζει ο μπαμπάς μου με κάνουν να αισθάνομαι σαν φυλακισμένη. Είναι ίσως λίγο αυστηρός. Ίσως είναι αυστηρός για ‘μένα ή ίσως να μου χρειάζεται αυτό. Εκείνος σαν μεγαλύτερος πρέπει να ξέρει. Αυτό έλεγα τόσα χρόνια και ακολουθούσα τους κανόνες του. Τώρα δεν είμαι σίγουρη οτι είναι σωστοί και θέλω εσύ που είσαι ακόμα μεγαλύτερος από το μπαμπά μου να μου πεις αν είναι έτσι ή έστω να μου τους εξηγήσεις.

Μπορεί αυτό να φταίει! Που δε μου εξηγεί γιατί βάζει αυτούς τους κανόνες. Πάντως δυσκολεύομαι να τους ακολουθήσω και νιώθω οτι δεν είμαι καλό παιδί. Εσύ ξέρεις οτι είμαι καλό κορίτσι, έτσι δεν είναι;

Η μαμά μου πάλι τελευταία όλο γκρινιάζει κι όλο λέει οτι δεν έχουμε χρήματα. -Πού είναι οι φόρμες μου μαμά; -Στα άπλυτα, πλύντες!

Δεν έχω πρόβλημα να τις πλύνω, αλήθεια. Αυτό όμως με μπερδεύει ακόμα περισσότερο. Γιατί πρέπει να τις πλύνω εγώ, νόμιζα οτι είναι δική της δουλειά…

Όταν μαλώνουμε μου λέει οτι είμαι τεμπέλα. Και οι δύο μου λένε οτι δεν έχω καλό χαρακτήρα. Το έχω πιστέψει. Όταν δεν καταλαβαίνω κάτι και το ρωτάω μου λεν οτι είμαι αντιδραστική. Μαλώνουμε συχνά παρόλο που προσπαθώ να συμμορφωθώ. Είναι σαν να μην μπορώ, μήπως εσύ μπορείς να μου το εξηγήσεις; Νιώθω οτι τους απογοητεύω και δεν ξέρω πώς θα γίνει να κάνω αυτό που θέλουν…

Προσπαθώ να κάνω ό,τι μου λένε. Πηγαίνω στο σχολείο, διαβάζω τα μαθήματά μου, είμαι ευγενική και σοβαρή, βλέπω τηλεόραση, τους βοηθάω στις δουλειές και ξοδεύω μόνα όσα μαζεύω από το χαρτζιλίκι μου. Πολλές φορές η μαμά μου δε μου δίνει χαρτζιλίκι κι έχει τύχει κάποιες φορές να μου το πάρει πίσω. Δε μου είπε γιατί κι όταν τη ρώτησα δε μου απάντησε. Ένιωσα οτι δεν είχα δικαίωμα να επιμείνω γιατί στο κάτω-κάτω ήταν δικά τους τα χρήματα…

Ξέχασα να σου πω, αν και εσύ θα το ξέρεις, οτι το όνομά μου ολόκληρο είναι Ελλάς. Έτσι με βαφτίσανε δηλαδή, όπως Εφορία βάφτισαν τη μαμά μου και Κράτος το μπαμπά μου. Όλοι όμως με φωνάζουν Ελλάδα, μόνο σε ‘σένα συστήθηκα Έλλη. Αυτό αν το άκουγαν στο σχολείο θα με κορόιδευαν σίγουρα. Οτι σου γράφω σ’αυτή την ηλικία εννοώ.

Στο σχολείο δεν περνάω καλά. Έχω κάποιες φίλες, ναι αλλά νιώθω πολύ διαφορετική. Η Γερμανία για παράδειγμα, έρχεται συνέχεια και με κοροιδεύει. Κοροιδεύει τους γονείς μου, τα ρούχα μου, με λέει τεμπέλα και αντιδραστική. Δε με πειράζει όμως. Ξέρει οτι δυσκολεύομαι με τους κανόνες του μπαμπά στο σπίτι γιατί οι γονείς μας κάνουν παρέα. Γνωρίζονται οι μπάμπαδες μας από τη δουλειά ή κάτι τέτοιο. Αυτή είναι πάντα σιδερωμένη και φοράει τα πιο όμορφα ρούχα. Και στα μαθήματά της είναι καλή, δε θέλω να είμαι άδικη. Διαβάζει πολύ και της αρέσει το σχολείο αλλά μεταξύ μας, δε μου φαίνεται και πολύ έξυπνη. Εγώ στην τάξη καταλαβαίνω αμέσως αυτά που λέει ο δάσκαλος αλλά δε διαβάζω τόσο για την επόμενη φορά. Μπορεί όντως να είμαι τεμπέλα Άγιε… Όμως στην πραγματικότητα δε μου αρέσει το σχολείο. Οι περισσότεροι δάσκαλοι βαριούνται, δεν έχουμε βιβλία κι αυτά που έχουμε δεν τα καταλαβαίνω. Πιο πολύ δεν καταλαβαίνω γιατί μαθαίνουμε αυτά τα πράγματα και όχι άλλα. Καμιά φορά διαβάζω άλλα βιβλία και μου αρέσουν πολύ. Έχεις διαβάσει Ιούλιο Βερν, Άγιε; Η μαμά μου τότε μου λέει να διαβάζω τα μαθήματά μου και μετά να βλέπω τηλεόραση γιατί αλλιώς θα γίνω φυτό. Εγώ νομίζω οτι φυτό θα γίνω αν την ακούσω αλλά τελικά κάνω αυτό που μου λέει γιατί είναι μεγαλύτερη και γιατί είναι η μαμά μου και ξέρει τι είναι καλό για ‘μένα. Όμως αφού μου αρέσει το διάβασμα δε μπορεί να είμαι τεμπέλα, μπορεί;

Όταν βλέπουμε τηλεόραση είμαστε όλοι ήρεμοι. Διαφορετικά μαλώνουμε και φωνάζουμε. Κάτι καλό πρέπει να κάνει τελικά αυτή η τηλεόραση…

Τι σου έλεγα; Α για το σχολείο και για τη Γερμανία. Καλό κορίτσι, δεν έχω πρόβλημα μαζί της. Απλά είναι διαφορετική από ‘μένα. Και τα σπίτια μας είναι πολύ διαφορετικά και οι γονείς μας. Ο μπαμπάς της κάνει συνέχεια δουλειές στο σπίτι. Το ίδιο και η μαμά της. Το σπίτι τους λάμπει και έξω είναι παρκαρισμένο ένα τεράστιο αυτοκίνητο που ο μπαμπάς της έφτιαξε με τα χέρια του! Δε ζηλεύω, αλήθεια. Θα ήθελα ίσως και ο μπαμπάς μου να μπορεί να κάνει κάποιες δουλειές, όπως να μου φτιάξει ένα ποδήλατο μιας και η μαμά λέει οτι δεν έχουμε χρήματα για να αγοράζουμε τα πάντα από έξω. Αλλά δε με νοιάζει που δεν μπορεί να το κάνει, είναι κι αυτός διαφορετικός από το μπαμπά της όπως κι εγώ είμαι διαφορετική από τη Γερμανία.

Πάντως οι γονείς μου μου τη φέρνουν συνέχεια ως παράδειγμα. Η Γερμανία αυτό, η Γερμανία εκείνο. Κοίτα τι βαθμούς πήρε, κοίτα πώς βοηθάει τη μαμά της… Γίνε κι εσύ σαν τη Γερμανία… Με στεναχωρεί αυτό. Όταν τους είπα μια φορά οτι έλυσα μια άσκηση στα μαθηματικά και ήμουν η μόνη στην τάξη που την έλυσε σωστά, ξες οτι δε με πίστευαν; Ούτε η Γερμανία; Έτσι το λες, μου είπαν. Μου φαίνεται οτι νομίζουν οτι θέλω να μειώσω τη Γερμανία κι οτι τη ζηλεύω. Εγώ δεν το νομίζω αλλά αν εσύ Άγιε, πιστεύεις οτι το κάνω, σε παρακαλώ να μου το πεις για να το διορθώσω.

Θα σε κούρασα, καιρός να κλείσω το γράμμα μου. Θέλω να ξέρεις οτι αγαπώ πολύ τους γονείς μου και πιστεύω πραγματικά οτι κάνουν ό,τι μπορούν. Θα ήθελα να με εμπιστεύονται λίγο παραπάνω, να πιστεύουν σε ‘μένα και να με βοηθούν να γίνω ανεξάρτητη. Γιατί μεγαλώνω και δε θέλω να κουβαλάω φορτία.

Ξέρω πως η εφηβεία είναι δύσκολη και ίσως γι’αυτό τα σκέφτομαι όλα αυτά, αυτό λένε και οι γονείς μου άλλωστε. Δεν αμφιβάλλω αλλά αναρωτιέμαι πώς θα βγω από μέσα της. Καλύτερη ή χειρότερη; Θα καταφέρω να μείνω ελεύθερη; Είμαι άραγε τώρα ελεύθερη;

Καλά Χριστούγεννα κι ευχαριστώ για το χρόνο σου.

Έλλη