Κάθε φορά, μα κάθε φορά, η ζαριά είναι απρόβλεπτη…
Κι αν έμαθες να τσιμπάς τα ζάρια σου ποιός σου είπε οτι θα κερδίσεις; Κι αν έτσι κερδίσεις θα είσαι αλήθεια κερδισμένος;
Παίζω ανέμελα, ρισκάρω τις ζαριές αλλά μαθαίνω να μετακινώ τα πούλια μου.
Θέλω να τα χτυπάω δυνατά στο ξύλο και να κάνουν αυτό τον ήχο που κάποιους εκνευρίζει.
Παίζω ακόμα και τις παρτίδες που «ούτε οι φυλακισμένοι δεν παίζουν» μέχρι το τέλος και δεν κλείνω ποτέ το τάβλι απ’τα νεύρα μου.
Χάνω και κερδίζω αλλά θυμάμαι οτι είναι ένα παιχνίδι. Όσο το θυμάμαι μου δίνει χαρά ακόμα κι όταν χάνω. Όταν το ξεχάσω θα γίνει πόλεμος και θα φέρει μαζί όλη τη φρίκη της λέξης.
Εύχομαι να θυμάμαι πάντα οτι είναι παιχνίδι και να μη μπω στη μάχη…
Σειρά σου, παίζεις!
Για μια χούφτα φακές 
Πάλι ντόρτια ήφερα;;;:))
Ετσι,έτσι,απόλαυσε το,η χαρά του παιγνιδιού…
Καλό Σαββατοκύριακο…
Για μας τα ντόρτια κι οι διπλές και γι’ άλλους οι εξάρες; Παιχνίδι να γίνεται!
Καλό ΣΚ και σε ‘σένα!
Ψιτ ψιτ δεσποινίς !
Video
Τις καλημέρες και τα φιλιά μου ^^
Υ.Γ. Το πάνω είναι απόσπασμα από την ταινία .
Το κομματάκι Εδώ
Καλημέρα Golden Boy!
Tην ταινία δεν την έχω δει, δεν ήξερα καν οτι υπήρχε. Τώρα έχω μπει στον πειρασμό να την ψάξω γιατί νομίζω οτι κάτι ενδιαφέρον θα βρω εκεί μέσα.
Το τραγούδι με ταξίδεψε. Πρώτα το ίδιο και ύστερα έκανα μια ωραία διαδρομή σε τραγούδια της εφηβείας μου. Τώρα ακούω αυτό:
AnD μου, ευχαριστώ για το ωραίο τραγούδι!
Όσον αφορά στο τάβλι:
Δεν αντέχω να βαράνε τα πούλια, δεν ξέρω να τσιμπάω, παρατάω τις σίγουρα χαμένες παρτίδες, δεν κλείνω ποτέ το τάβλι και δεν στενοχωριέμαι αν χάσω, εάν δεν έχω ζάρι.
Όμως, αν χάσω από βλακεία, με πειράζει.
Το γέλιο όμως δεν λείπει από το παιχνίδι.
Άραγε, μετά από την εξομολόγηση, θα μ έπαιζες; :)))
Πολλά φιλάκια και καλό Σαββατοκύριακο!
Φυσικά και θα σ’έπαιζα!
Υπάρχουν παρτίδες που μοιάζουν χαμένες αλλά τελικά δεν είναι. Όταν δεν παίζεις για τη νίκη είναι ωραίο να τις συνεχίζεις και ποτέ δεν ξέρεις…
Πάντως κάτι κερδίζεις ακόμα κι απ’αυτό. Δε χρειάζεται να συνεχίζεις γιατί δεν αποδέχεσαι την ήττα αλλά γιατί η κάθε παρτίδα κρίνεται στο τέλος της.
Καλό ΣΚ Μάγδα!
Χαχα! Μήπως η ανάρτηση είναι συμβολική…αν ναι:
Αντιπαθώ το τάβλι…μόνο ο ήχος…αχ! αυτός ο αντιπαθέστατος με κάνει και τρέχω χιλιόμετρα μακριά…( Τι ήρθες να μας πεις γυναίκα;) ήρθα να σου πω, πως μια ζωή (και είναι μεγαλούτσικη) ρίχνω ζαριές, σπάνια πιάνω εξάρες και αυτά τα πώς τα λέτε ντόρτια και ρισκάρω και προκαλώ και (με) πολεμώ και χαμογελώ…και μου αρέσει πως μας τα λες! 😉
Μπορεί να μη σ’αρέσει το τάβλι αλλά βλέπω οτι είσαι δυνατή παίκτρια…
Και μάλιστα χτυπάς και τα πούλια σου δυνατά..!
Οι εξάρες…κάποια στιγμή μπορεί και να έρθουν. Μπορεί και να μην έρθουν αλλά αν ξέρεις τάβλι το διασκεδάζεις και χωρίς διπλές.
Φιλιά πολλά!
μα ένα παιχνίδι δεν είναι καλή μου φίλη, το ν’αντικρύζεις και σήμερα το φως?
Και ναι, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, πρέπει να το δεις σαν παιχνίδι, πότε χάνεις, πότε κερδίζεις
μα… ΠΑΙΖΕΙΣ, αυτό μετράει
το αν το ονομάσουμε τάβλι ή ζωή… μικρή η διαφορά
πολλά φιλιά και την αγάπη μου έχεις
Κι εμείς είμαστε παιχνιδιάρες! χιχιχι
Μακάρι να το θυμόμαστε πάντα αυτό και να μας γίνει τρόπος ζωής.
Σε φιλώ!
εγώ το μόνο που θα προσθέσω είναι πως και τα παιχνίδια έχουν κανόνες… 🙂 Καλό ΣΚ!!!!
Έχουν τα άτιμα… Μ’αρέσει που έχουν κανόνες. Ποιός τους βάζει, πόσο σωστοί είναι, πόση ελευθερία αφήνουν στο παιχνίδι για να έχει ενδιαφέρον αλλά και ποιά η τιμωρία της παραβίασης τους είναι άλλα θέματα.
Όμως τελικά αυτές οι απαντήσεις είναι μέσα στον καθένα, εκεί που είναι το ενδιαφέρον για το παιχνίδι, εκεί που είναι και ο τρόπος αντιμετώπισης του αποτελέσματος αλλά κυρίως εκεί που βρίσκεται η χαρά.
Καλό σκ!
Εχω πολλα χρονια να παιξω ταβλι. Καποτε θυμαμαι κι εγω επαιζα και τις χαμενες παρτιδες. Και ειχε τυχει να κερδισω στο τελος ξερεις…. μερικες φορες η τυχη σου κατσικωνεται :):):)
Το πιο σημαντικο ειναι οτι συγκεντρωνεσαι στη λεξη παιχνιδι και εχεις την δυναμη να γδυσεις την λεξη «πολεμος» απο την φρικη της 🙂 Σπανιο χαρισμα αυτο!!!!
καλη εβδομαδα!!!
Ναι, είδες; Καμιά φορά κερδίζεις εκεί που δεν το περιμένεις και τότε μαθαίνεις οτι ίσως κι άλλες φορές που τα είχες παρατήσει τελικά μπορεί να κέρδιζες. Το θέμα είναι να μην επικεντρώνουμε στη νίκη αλλά στο παιχνίδι. Τότε απολαμβάνουμε τις παρτίδες, την παρέα του «αντιπάλου» και τελικά δε νιώθουμε ποτέ χαμένοι ό,τι κι αν γίνει στο τέλος.
Μη σου πω οτι επηρεάζουμε και το ζάρι έτσι!
χιχιχ
Καλημέρα και καλή βδομάδα και σε ‘σένα!
γμτ ποτέ μου δεν έμαθα να παίζω τάβλι! πόσες φορές η γιαγιάκα μου προσπάθησε να μου μάθει, αλλά εγώ που… ανεπίδεκτη μαθήσεως!
μα και στη ζωή, μήπως έμαθα ποτέ μου να παίζω; να ρισκάρω; ναι. να χάνω; ναι. να κερδίζω; μμμ ναι. μα να παίζω; μπαααα δεν νομίζω πως έμαθα ποτέ!
φακουλίνι μου νοστιμότατο, φιλιά πολλά!
Αφού έμαθες να ρισκάρεις, να κερδίζεις και να χάνεις έχεις μάθει όσα χρειάζεται για να είσαι η καλύτερη παίκτρια. Το πώς θα ονομάσεις το παιχνίδι ή το αν θα κρατήσεις τη λέξη είναι άλλο θέμα.
Βλέπω τις πεταλούδες να κάνουν τις πτήσεις τους πάνω απ’τα λουλούδια και γύρω μου και νομίζω οτι παίζουν. Αυτές αν τις ρωτήσω θα μου πουν οτι έτσι υπάρχουν.
Φιλάκια πολλά!
Καλημέρα!
Άργησα λίγο, μα ξέρεις σκεφτόμουνα (τι είπες? ωχ?) Να, αν πάψεις να πιστεύεις στις νίκες σου, αν αρχίσεις να συμβιβάζεσαι με τις ήττες σου? Δεν ξέρω…παιχνίδι είναι, αλλά ξέρω γω μωρέ, δεν χρειάζεται κι αυτό το πάθος του? (όπως πιθανόν κατάλαβες, τα δάχτυλα του αντιπάλου μου σπανίως μένουν ακέραια αν τύχει και παρουσιαστεί υποψία ήττας μου…) Πάντως ζηλεύω την ισορροπία σου, στο έχω ξαναπεί αυτό, ε? 🙂
υ.γ.: αν παίξουμε μαζί δηλαδή θα με αφήσεις να κερδίσω? ;-)))))
Καλημέρα Μ!
Το παιχνίδι είναι ωραίο από μόνο του. Όταν μαθαίνει κανείς να το απολαμβάνει δεν τον νοιάζει η ήττα ή η νίκη. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μιας ισορροπημένης σκέψης, είναι ένα απλό κλικ του μυαλού, μια αλλαγή οπτικής ή ίσως και μια στάση που παίρνει κανείς έχοντας χάσει πολλές φορές κι έχοντας κερδίσει κάποιες άλλες. Φυσικά και χρειάζεται το πάθος του. Το πάθος για ένα καλό παιχνίδι όχι το πάθος για τη νίκη όμως.
Κι εμένα με έκανε να σκεφτώ πολύ το σχόλιό σου.
Σκεφτόμουν τα παιχνίδια που έχω παίξει, όχι συμβολικά, πραγματικά αυτή τη φορά.
Αν παίξω τάβλι με κάποιον καλό αντίπαλο το απολαμβάνω κι ας χάσω. Παρατηρώ οτι γίνομαι ολοένα και καλύτερη χωρίς να μου γίνεται εμμονή η φιλοδοξία να τον κερδίσω.
Αν παίξω τάβλι με κάποιον που δεν παίζει καλά δεν ικανοποιούμαι με τη νίκη μου και μάλλον το βρίσκω βαρετό. Τότε δε με νοιάζει ούτε και να χάσω από κείνον.
Όσο και να τελειοποιηθεί όμως το παιχνίδι μου, όσο καλό συμπαίκτη και να βρω το αποτέλεσμα θα είναι αβέβαιο. Γιατί το ζάρι δε ρωτάει κανέναν…
Αυτό όμως το παιχνίδι είναι που θα έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Κι η νίκη δε θα έχει σημασία.
Αλλά κι αν χάσω και καμιά πόρτα δεν πειράζει, την απροσεξία μου θα την κάνω και θα γελάσουμε παρέα.
Σε φιλώ.
Κατάλαβα, μαζί σου δεν έχω ελπίδες για νίκη που δεν θα αξίζω, ε? Ο.Κ. Θα σε παίξω με πάθος όμως…κι ας χάσω. Έτσι το δέχομαι :-))))))
Χιχιχι
Βρε εγώ σ’αφήνω να κερδίσεις και…100-0, ξέρω όμως οτι θα μετρήσεις μόνο την -έστω μία γιατί είμαι και πολύ παιχτούρι- νίκη που θα πάρεις με την αξία σου. Ή ακόμα κι αν τη χάσεις θα τη δεις σαν νίκη γιατί θα έχεις παίξει με πάθος την παρτίδα όπως κι εγώ.
Οι ήττες θα γίνονται νίκες γιατί έτσι θα τις βλέπουμε, όλοι θα είναι κερδισμένοι και οι πραγματικές νίκες θα είναι κι αυτές καλοδεχούμενες.
Καλημέρα!
Όταν τις ήττες μπορείς να τις βλέπεις ως νίκες, είσαι μεγάλος (άνθρωπος-όχι παικταράς-μη βιάζεσαι, δεν σε έχω παίξει ακόμα …χαχα…). Γιατί όντως τι άλλο σε κάνει μεγάλο, από το απλούστερο αυτό γεγονός, ότι μπορείς δηλαδή να ξεχωρίζεις και να εκτιμάς αναλόγως τα μικρά και τα μεγάλα σου, τις νίκες και τις ήττες σου? Αχ βρε AnD με κάνεις να εύχομαι να μπορούσα να σε παίξω …κι ας έχανα 🙂
υ.γ.: αυτή η φραουλένια φατσούλα στην οποία μεταμφιέζομαι εδώ μέσα, μου αρέσει…θα αρχίσω να τη συνηθίζω και δεν θα με αναγνωρίζω στον καθρέφτη μου….
Kάποια στιγμή μπορεί να παίξουμε και τάβλι, ποτέ δεν ξέρεις. Τώρα παίζουμε ήδη άλλα παιχνίδια κι αυτά χωρίς νικητές και ηττημένους. Μιλάμε για όσα μας απασχολούν και ανταλλάσσουμε απόψεις κι εμπειρίες. Είναι λες και βλέπουμε τα αντικείμενα από περισσότερες γωνίες ή τουλάχιστον καταλαβαίνουμε οτι υπάρχουν και άλλες εκτός από τη δική μας οπτική. Αυτό κι αν είναι παιχνίδι τρελό…!
Καλό βράδυ φραουλένια!
Τηλία δεν έμαθα να παίζω! Αλλά εσύ να μάθεις να παίζεις καλά τις πόρτες, γιατί η ζωή έχει πολλές πόρτες και το πλακωτό που θα σου μάθει να πλακώνει τις αντιξοότηττές της! Και τα δύο αυτά παιχνίδια έρχονται κατ’ευθείαν απο τα χρόνια τα δικά μου!
Το φεύγα(μουλτεζίμ) και γκιουλ που εξαπλώθηκε απο τους Οθωμανικούς πληθυσμούς νάρχεται σε δεύτερη επιλογή…
Μη μάθεις να φεύγεις αλλά να στέκεσαι να πολεμάς…!
Ακροπολίδου και τα τρία παιχνίδια είναι εξίσου σημαντικά στο τάβλι κατά τη γνώμη μου. Το φεύγα είναι από τα αγαπημένα μου. Δεν έχει να κάνει τόσο με τη φυγή απέναντι στις δυσκολίες όπως το βλέπω. Κυρίως σου μαθαίνει να βάζεις προτεραιότητες, να κινείσαι με ταχύτητα και να φυλάς τα νώτα σου.
Η φυγή, όταν δεν είναι παραίτηση (κλείσιμο και γράπωμα των δαχτύλων του αντιπάλου), κάποιες φορές είναι απαραίτητη για να κυνηγήσει κανείς όσα θεωρεί πιο σημαντικά.
Το αντίθετο θα ήταν προσκόλληση σε ανούσιες θέσεις. Θέλει σβελτάδα το φεύγα και όλα θέλουν ζάρι.
Φιλιά!
Να πλακώνεις τις αντιξοότητές της ήθελα να γράψω, αλλά ββήκε…!
Καλημέρα σας κυρία μου !!!
Σε βρήκα και εδώ .
Φιλιααααααά
Καλημέρα Φίλιππε!
Καλώς ήρθες στο νέο μου σπιτάκι. Καινούριο περιβάλλον, νέα διάθεση.
Καλή βδομάδα!