Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε ένα μικρό κοριτσάκι που του άρεσε να τριγυρνάει στο δάσος.
Μια μέρα, εκεί που περπατούσε ανέμελη θαυμάζοντας όλα τα μικρά λουλούδια που γέννησε η Άνοιξη, συνάντησε ένα σπίτι φτιαγμένο από ζαχαρωτά. Ήταν πραγματικά κάτι παράξενο αυτό το σπίτι, μια ιδέα φανταστική! Αναρωτήθηκε τότε γιατί δεν είχε δει ποτέ της άλλα σπίτια τόσο πολύχρωμα, τόσο γλυκά. Θα ήταν υπέροχο να μένει κανείς σ’ένα σπίτι που έχει γεύση και μάλιστα τόσες πολλές… Χτύπησε τη σοκολατένια πόρτα (χρειάστηκε να κούνησει δύο φορές πέρα-δώθε ένα τεράστιο φουντούκι που ήταν δεμένο πάνω της) και της άνοιξε ένα ξανθό κορίτσι. Έμοιαζε τρομαγμένο και της έκανε νόημα να φύγει γρήγορα. Πριν προλάβει να αντιδράσει η πόρτα έκλεισε και πάλι. Έκοψε ένα πορτοκαλί λουλούδι από καραμέλα που έμοιαζε να είχε φυτρώσει σε μια γλάστρα γεμάτη ζελέ και κίνησε να φύγει. Τότε έκανε μια ευχή για το ξανθό κορίτσι που ζούσε σ’αυτό το υπέροχο σπίτι· να μη φοβάται πια…
Πιο κάτω συνάντησε ένα αγόρι που είχε χαθεί. Ήταν ένα μικροσκοπικό αγοράκι, στεναχωρημένο γιατί είχε χάσει το δρόμο για το σπίτι του. Το αγόρι έμοιαζε απαρηγόρητο και για να το ησυχάσει του έδωσε το πορτοκαλί καραμελένιο λουλούδι που είχε φυτρώσει στο ζελέ του γλυκόσπιτου. Χαρούμενο το αγόρι την ευχαρίστησε και έτρεξε ανάμεσα στα δέντρα. Έμεινε να το κοιτάει να χάνεται και έκανε μια ευχή για το μικροσκοπικό αγόρι· να βρει αυτό που ψάχνει…
Είδε κι άλλα παιδιά στο δάσος. Είδε και ζώα που μιλούσαν, είδε και κάμποσους νάνους που της είπαν τραγουδιστά οτι είναι αδέρφια. Μα είδε και μάγισσες που καθόλου καλές δεν ήταν, είδε κι ένα δράκο που με την καυτή του ανάσα καψάλισε την ολοκαίνουρια κόκκινη κάπα της. Είδε πανέμορφους κύκνους, έναν βάτραχο με μια χρυσή κορώνα στο κεφάλι και πανέμορφες πριγκίπισσες. Κι έκανε για όλους από μια ευχή, ακόμα και για ‘κείνη την άσχημη μάγισσα που θέλησε να την τρομάξει. Γιατί το κοριτσάκι ήταν σίγουρο οτι όλοι έχουν ανάγκη από μια ευχή…
Περπάτησε στο δάσος, γνωρίζοντας όσα δεν γνώριζε, βλέποντας όσα δεν είχε δει ποτέ κι ακούγοντας ήχους που ποτέ ως τότε δεν είχε ακούσει.
Κι όταν έφτασε στο σπίτι της γιαγιάς της, μόνο τότε αισθάνθηκε οικεία.
Έκοψε μαργαρίτες (από…μαργαρίτα) από μια μικρή γλάστρα στο κατώφλι γεμάτη χώμα και χτύπησε την πόρτα, που ήταν από ξύλο, πριν ακούσει τη φωνή της…γιαγιάς της να την καλεί στο σπίτι.
Ήταν στο δικό της παραμύθι και ήξερε οτι αυτή ήταν η δική της ευχή…
Για μια χούφτα φακές 
Εχ’ς ξεφυγ’ ;;;;;;
Το ηθικο διδαγμα δεν το καταλαβα. Ειμαι και ζαλισμενη απο τη δουλεια 🙂
Ελπιζω να εφτασες εκει οπου ειχες αναγκη τελικα και να πιανουν ολες οι ευχες σου 🙂
Καλο απογευμα:)
χααχαχ
Καλημέρα DD μου!
Εμείς δεν είμαστε για τα δάση και για τους αγρούς, βρουμάει κουπριά!
Μη με ζορίζεις με ηθικά διδάγματα. χιχιι
Δεν ξέρω πώς θα νιώσει το κοριτσάκι στη συνέχεια που θα του επιτεθεί ο λύκος, που θα δει ένα ξεκοίλιασμα μπροστά στα μάτια του και θα ξαναβρει την καλή γιαγιά του. Ξέρω οτι την πήγα μια βόλτα από άλλα μονοπάτια κι όχι απ’το ίδιο που πηγαίνει τόσα χρόνια και πως στο τέλος… αυτοί θα ζήσουν καλά κι εμείς καλύτερα.
Φιλάκια!
Κάπου το ξέρω αυτό το δάσος. Έχω περιπλανηθεί πολλές φορές μέσα του. Ακόμα περιπλανιέμαι. Ευχαριστώ για το πορτοκαλί, καραμελένιο λουλούδι…
Ελπίζω να μην το φας όλο μεμιάς και λιγωθείς ή αν πάλι είναι τόσο ωραίο… απόλαυσέ το! Μπορείς να κόψεις κι άλλα τέτοια λουλούδια αν σε βγάλει ποτέ ο δρόμος σου στο σπίτι από ζαχαρωτά. Αλλά μέσα να μη μπεις. Και για το κοριτσάκι μη φοβάσαι. Έχει ήδη βρει την ευκαιρία να παγιδεύσει την κακιά μάγισσα. Χρόνια τώρα βρίσκει το θάρρος κι ελευθερώνει τον αδερφό του απ’τα νύχια της.
Την ευχή θα την κάνω κι εγώ για ‘σένα, να βρεις αυτό που ζητάς. Να ξέρεις οτι οι ευχές μου πάντα πιάνουν οπότε μ’αυτή τη σιγουριά απόλαυσε τις περιπλανήσεις σου γιατί είναι το πιο ενδιαφέρον μέρος του ταξιδιού.
Πότε θα εμφανιστει ο κακός λύκος;;;;;;;;;;;;;;
Κι εσύ είσαι φαν του λύκου,ε; Κι ο κυνηγός όμως…χμμμμ…δεν ξέρω..μπερδεύομαι!
Κάπου εκεί παραμονεύουν κι ο ένας κι ο άλλος. Μήπως αν κάναμε μια ευχή για το λύκο θα τη γλύτωνε έστω για μια φορά; Ίσως πάλι να μην έχουν ανάγκη από ευχές οι λύκοι ή έτσι να νομίζουν.
Φιλιά!
αγαπημένη μου φίλη, ξέρεις πόσο μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις, τα παραμύθια δεν είναι διδαχές μα δύναμη, ένας όμορφος τρόπος για να κάνεις τους ανθρώπους ν’αντέχουν λίγο παραπάνω και λίγο παραπάνω…. και λίγο παραπάνω, και λίγη μουσική για λίγο παραπάνω
αυτό για σένα με την αγάπη μου
Καλημέρα Σιλενάκι!
Μα τι υπέροχη μουσική μου έστειλες – για άλλη μια φορά…!
Κι από ‘μένα για ‘σένα:
Μόνο αν περιπλανηθούμε μες το δάσος χωρίς φόβο, μπορούμε να συναντήσουμε, την γλύκα, την ομορφιά, την φαντασία, την τρυφερότητα, την καλοσύνη, «πράγματα» που απεχθάνεται ο λύκος και το βάζει στα πόδια χαχα! 😉
ΑΦιλάκια και ας έχουμε έναν υποφερτό μήνα! 🙂
Μπαίνοντας στο δάσος και περπατώντας ανάμεσα στα δέντρα, έτσι όπως λες χωρίς φόβο, καμιά φορά ανακαλύπτει κανείς τα πιο όμορφα πλάσματα. Ανάμεσά τους μπορεί να συναντήσει καλές μάγισσες και ευαίσθητους λύκους, πλάσματα που έχουν αδικηθεί από τα παραμύθια. Ή μπορεί τα παραμύθια να θέλησαν να τα προστατέψουν κάνοντάς τα έτσι Αφίλους για λίγους Αοδοιπόρους.
Σε φιλώ!
Μεταμόρφωσες αυτό που υπήρχε σε κάτι που σου άρεσε. Το προσάρμοσες ώστε να χωρέσει όλα αυτά με τα οποία εσύ συμφωνείς. Ζωή παραμυθένια η ζωή που επέλεξες και όλες οι ευχές σου έχουν ήδη πραγματοποιηθεί (το παρατράβηξα λες?)
Φιλί σοφή φίλη μου!
Η ζωή μας είναι η ίδια ένα παραμύθι. Μπορείς να σκεφτείς οτι έχει ήδη γραφτεί κι εμείς απλά παίζουμε το ρόλο που μας έδωσαν. Από κει και πέρα όμως τί κάνουμε; Πάλι δεν έχουμε επιλογές; Επιλέγω να κοιτάω την ομορφιά γύρω μου. Επιλέγω να θεωρώ τον Παραμυθά φίλο και όχι εχθρό. Και ναι, όλα τα άλλα είναι ενδεχόμενα αλλά όσο δεν αποδεικνύεται τίποτα μπορώ να επιλέξω την οπτική που με βολεύει, την αισιοδοξία.
Σε φιλώ!
μικρό κοριτσάκι και εγώ που στο δάσος χάθηκε κάποια στιγμή…
μα… ήρθε ένα παραμύθι, το ακολούθησα και μ’ έφερε πάλι στα λιμέρια μου.
υ.γ. για κάποιο λόγο που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω, φακουλίνι μου, δεν εμφανίζονται οι αναρτήσεις σου, στην παρακολούθησή μου. γράφομαι και ξαναγράφομαι και ξαναγράφομαι….
αυτή τη φορά έσπασαρόδι. λες να πιάσει;;; χι χι χι
Ζήσε έντονα το παραμύθι σου γιατί είναι το μόνο που σίγουρα υπάρχει. Ίσως το μόνο που μας σώζει είναι η φαντασία ή η ικανότητα να μπορούμε να απολαύσουμε έναν φανταστικό κόσμο.
Δεν ξέρω γιατί δεν μπορείς να εγγραφείς στο μπλογκ. Κακό wordpress! @#&
χιχιχ
Δοκίμασε να βάλεις το μέιλ σου δίπλα στο πλαίσιο ή να προσθέσεις το λινκ για το μπλογκ στα μπλογκς που παρακολουθείς με απλό κόπι-πέιστ.
Καλημέρα Βικάκι!