Τηλεμάρκετινγκ

Γεννήθηκα σε μια εποχή που όλοι χρησιμοποιούσαν ήδη το τηλέφωνο.

Υπήρχε στο σπίτι μου, στο σπίτι του γείτονα και στο σπίτι των φίλων μου.

Το τηλέφωνο ήταν ήδη ανάγκη και φυσικά η χρήση του είχε ένα κόστος, μια πάγια συνδρομή και χρέωση για την όποια κατανάλωση.

Οι εποχές άλλαξαν. Συνειδητοποίησα οτι έχω την ανάγκη για ίντερνετ. Άνοιξε κι η αγορά στο μεταξύ και πλήθυναν οι επιλογές μου.

Είδα ποιές είναι πλέον αυτές. Η μία εταιρία μου προσφέρει ένα πακέτο η δεύτερη ένα άλλο.

Παραπάνω εταιρίες δεν έψαξα, είχα και δουλειές. Ρώτησα και δυο φίλους και έμεινα να επιλέξω ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες του κλάδου, τη Μολ και τη Firstnet. Δε θα είναι τυχαία οι μεγαλύτερες άλλωστε…

Επέλεξα σύμφωνα με τις ανάγκες μου και τις παροχές που μου προσέφερε η καθεμία, πήγα στη Μολ.

Κι εκεί που υπέγραψα κι άρχισα να πληρώνω άρχισαν και τα προβλήματα. Χάλια η σύνδεση, χάλια η υποστήριξη, χρεώσεις που αμφισβητούσα, χρεώσεις για τις ώρες που δεν είχα δίκτυο… Κι ένα τηλεφωνικό κέντρο σκέτη απελπισία. Να ακούς Ελίζα μία και δύο ώρες στην αναμονή και ν’αναρωτιέσαι γιατί άραγε δε σε ηρεμεί. Να φύγεις; Σε έχουν δεμένο με την υπογραφή που έβαλες και άντε βρες το δίκιο σου μετά. Εσύ από τη μία κι απ’την άλλη μια εταιρία που τρώει μηνύσεις για πρωινό, που έχει δέκα δικηγόρους, εκείνους που έχουν συντάξει το συμβόλαιο που υπέγραψες.

Καταπίνω και περιμένω. Να λήξει το συμβόλαιο και να φύγω. Να εκδικηθώ για την αδικία που νιώθω ίσως μπορώ με λίγη αρνητική διαφήμιση. Αλλά δεν τη λεν τυχαία διαφήμιση κι αυτή…

Όταν τελείωσε το συμβόλαιό μου ήρθε και πάλι η ώρα να επιλέξω. Τώρα είχα και περισσότερη εμπειρία. Ήξερα τι έπρεπε να προσέξω στα ψιλά γράμματα, ήξερα τον τρόπο που λειτουργούν αυτές οι εταιρίες, είχα και πιο σαφή εικόνα των αναγκών μου. Μακάρι όμως να τους έβαζα να υπογράψουν το δικό μου συμβόλαιο…

Βαρέθηκα θες να το πολυψάξω, ήθελα να ελπίζω οτι πριν έπεσα στην εξαίρεση, πήγα στην άλλη, τη Firstnet.

Όταν μάλιστα τους είπα για την εμπειρία μου με τη Μολ, απόρησαν χαιρέκακα για τη συμπεριφορά του ανταγωνιστή τους. Τους φάνηκε αντιεπαγγελματικός ο τρόπος λειτουργίας τους και με διαβεβαίωσαν οτι εκείνοι είναι σωστοί επαγγελματίες.

Ένιωσα μεγάλο κορόιδο, δεν το κρύβω. Ταυτόχρονα όμως, ένιωσα οτι πλέον είμαι σε καλά χέρια και αφέθηκα. Όταν η αυτοεκτίμηση είναι χαμηλή πώς να μη θέλεις να σωθείς;

Τεμενάδες σου κάνουν μόλις έρθει η ώρα που βγαίνεις από ένα συμβόλαιο. Κι είναι η καλύτερη ευκαιρία να διαπραγματευτείς. Μάλιστα έχω παρατηρήσει οτι περισσότερο ενδιαφέρονται για νέους πελάτες παρά για τους υπάρχοντες. Φοβερό,ε; Με συμφέρει σίγουρα να αλλάζω πάροχο κάθε φορά που λήγει το συμβόλαιο μου γιατί έτσι φαίνεται οτι λειτουργεί η αγορά τους. Γεγονός.

Δε ζητάω ιδιαίτερη μεταχείριση, μόνο αυτά που θεωρώ αυτονόητα. Στο κόστος που κρίνω δίκαιο. Τόσο δύσκολο είναι;

Διάβασα το συμβόλαιο με προσοχή και έβαλα τη μουτζούρα μου από κάτω.

Τα ίδια όμως…

Άντε πάλι η Ελίζα με τις ώρες στην αναμονή, άντε πάλι να πληρώνω και να μη μπορώ να κάνω τη δουλειά μου… Το ίδιο πρόβλημα έχει κι η Μαρία που δε μπορεί να μπει στο Φέισμπουκ ούτε για ένα λάικ. Άσε μας και συ ρε Μαρία, μιλάν όλοι…

Οργή, θυμός, αγανάκτηση και πάλι υποταγή.

Βρε δε θα τελειώσει το συμβόλαιο μου; Θα σας πάρει και θα σας σηκώσει κι εσάς!

Και πάρτε με μετά να με ενημερώσετε για προσφορά. Έχετε ν’ ακούσετε…! Ποιός θ’ ακούσει; Η τηλεφωνήτρια με τα 400 ευρώ; Ας τ’ ακούσει, εγώ πρέπει να τα πω. Άλλωστε εκπροσωπεί την εταιρία κι ας πρόσεχε κι αυτή!

Έληξε το συμβόλαιο και πάλι. Ακόμα πιο συνειδητοποιημένη, ακόμα πιο έμπειρη. Ξέρω τα κόλπα τους, δεν τους πιστεύω όπως πρώτα.

Χμμ… πολλές εταιρίες υπάρχουν τελικά. Όμως οι προσφορές τους είναι παρόμοιες…! Πώς τα ‘χουν κάνει έτσι οι άτιμοι κι έχουν τις ίδιες τιμές για τις ίδιες παροχές! Είναι συνεννοημένοι ή αυτές είναι οι τιμές που η αγορά στηρίζει;

Νιώθω οτι δεν έχω επιλογές. Αναρωτιέμαι μήπως ζητάω πολλά. Κάπου φταίω κι εγώ σίγουρα. Δεν το έψαξα αρκετά, το πλήρωσα όμως. Τώρα γιατί δεν έχω επιλογές;

Θα ρισκάρω με μια μικρότερη εταιρία. Έχει όρεξη ν’ανέβει, δεν έχει την έπαρση των ισχυρών, οι τιμές είναι ίδιες μα δεν έχω κι άλλη επιλογή… Ελπίζω σε καλύτερες υπηρεσίες.

Τα ίδια…!

Νιώθω εγκλωβισμένη, νιώθω απογοήτευση…

Στο εξωτερικό οι φίλοι μου γιατί πληρώνουν τόσο λίγα για το τηλέφωνο και το ίντερνετ; Γιατί εκείνες οι εταιρίες φαίνονται καλύτερες;

Αχ μακάρι να άνοιγε κι εδώ μια καινούρια εταιρία!

Να μην προβληματίζομαι άλλο έχοντας να διαλέξω τον καλύτερο απ’τους χειρότερους…!

Αν ζούσα στο εξωτερικό θα είχα μια από δαύτες. Τι ωραία… Θα απολάμβανα τις καλύτερες υπηρεσίες που μια άλλη αγορά, άγνωστο το πώς, έχει δημιουργήσει ήδη. Ε βέβαια, εδώ όλα είναι ακριβότερα. Έχουμε γεμίσει εχθρούς από παντού. Μας ζηλεύουν κι ας είχαμε δημοκρατία όταν εκείνοι πηδούσαν από κλαδί σε κλαδί σαν τα πιθήκια.

Και τι στο διάολο κάνει το κράτος εδώ και τους αφήνει να τα έχουν κάνει πλακάκια και να μη λογαριάζουν κανέναν;

Στο μεταξύ συμβιβάζομαι, ελπίζω. Γυρνάω πίσω ξανά και βλέπω τα λάθη που έκανα.

Ακόμα σκέφτομαι αν μπορώ να φέρω τις ανάγκες μου στα μέτρα της δεδομένης κατάστασης.

Το πιάνω απ’την αρχή κι αναρωτιέμαι αν χρειάζομαι τελικά το ίντερνετ, αν χρειάζομαι το ίδιο το τηλέφωνο. Επειδή όταν γεννήθηκα ήδη το χρησιμοποιούσαν όλοι, δε σημαίνει απαραίτητα ότι το χρειάζομαι. Να φάνε όλοι μια μούτζα και να κόψω τελείως το τηλέφωνο! Αλλά αυτό πολύ πονάει κεφάλι- κόψει κεφάλι δεν είναι;

Σίγουρα κάποιοι φώναζαν παλιά ότι τα τηλέφωνα θα μας κάνουν να χαθούμε. Όπως με τα κινητά, όπως με όλες τις μηχανές που ο άνθρωπος βλέπει με επιφύλαξη και καταλήγει να τις χρησιμοποιεί.

Όχι, σίγουρα το θέλω και το τηλέφωνο και το ίντερνετ. Το σκέφτηκα και το επιλέγω.

Πώς επιτρέπεται να λειτουργούν κατ’αυτό τον τρόπο; Γιατί δε με προστατεύει κανείς; Γιατί δε μπορώ ν’αντιδράσω;

Άντε, τελικά μάλλον όλοι μαζί θα πρέπει να αλλάξουμε την αγορά. Η προσφορά κι η ζήτηση είναι που κινούν το χέρι. Ρε βλάκες, πότε θα γίνετε σαν εμένα; Γιατί είστε τέτοια θύματα και βρίσκουν και τα κάνουν;

Όσο περιμένω να ξυπνήσετε λήγει το συμβόλαιο μου.

Μολ, Firstnet ή μικρότερη εταιρία. Ή καθόλου ίντερνετ. Θα το κάνω γαργάρα ή θα ρίξω μούτζα σ’αυτά που επιθυμώ. Και θα βρίζω όπως και να ‘χει. Θα βρίζω κι εσάς που κοιμάστε ακόμα.

Σε ποιό σημείο ακριβώς ξέχασα οτι έχω τη δύναμη; Πότε άρχισε να με χειρίζεται ο καθένας;

Πότε έχασα τις επιλογές μου, την ελευθερία που μου δίνουν αυτές και πότε αφέθηκα στο θυμό που με κυρίεψε;

Πότε ξέχασα οτι είμαι ο πελάτης;